Update 11 maanden

Kia Ora,

Het is bijna een jaar geleden dat ik verhuisd ben, ik ben ondertussen al een jaar arts (ook al praktiseer ik het beroep niet) en het is bijna een jaar geleden dat ik dit onwijs gave feest kreeg van mijn ouders met al mijn vrienden en familie om mij heen.
Dit jaar vloog en dat feest lijkt geen jaar geleden. Het voelt niet als een jaar geleden dat ik jullie allemaal gezien heb en gedag omhelsd heb.

Missen?
Ik heb zeker mijn momenten dat ik mijn vrienden en familie mis, met name mijn ouders en de mensen die ik dagelijks of wekelijks zag en sprak. Ik mis Leiden. Leiden? Ja die prachtige westerse stad met zijn bijzondere architectuur, kleine oude straatjes, gezelligheid en karakter. Zoiets als Leiden vind je hier niet. Die sfeer en cultuur ontstaat in honderden jaren...Auckland heeft dit jaar zijn 150ste verjaardag gevierd. Cultuur...dat komt nog wel.
Soms mis ik zelfs het reizen met de trein, zitten en naar buiten kijken. Ik mis het overal naartoe fietsen, weer of geen weer. Ongelofelijk dat ik dat mis, in Nederland zeurde ik om die stomme fiets in de regen en nu mis ik het. Al ben ik verliefd op mijn heerlijke scheurbak op 4 wielen.
En ik mis de ontwikkeling van vrienden, iedereen die huizen koopt en zwanger wordt en de kindjes die op aarde worden gezet, de participatie die ik erin had kunnen hebben en nu via een beeldscherm meemaak. Het is de consequentie van een zware keuze bedenk ik me dan, mijn keuze.

Terug naar Nederland willen?
Ik heb zeker behoefte om weer lekker naar Nederland te gaan...voor een week of 3-4 ;)
Maar terug naar Nederland om te wonen...yeah nah. Ondanks dat ik Nederland mis en de gewoontes, mensen en cultuur, ben ik nog steeds blij met de keuze die ik heb gemaakt. Ik mis Nederland ergens in mijn hart ook niet, hoe hard dat ook klinkt. Nederland heeft niet de prachtige, witte, prive stranden en helderblauwe zee (waar ik dus ook echt in durf) met prachtige rotsen aangrenzend. Nederland kent geen bergen waar niemand te bekennen is.
Ik wil Nieuw-Zeeland niet meer inruilen voor Nederland, in ieder geval niet zolang ik mij hier op mijn plek voel en het naar mijn zin heb.

Maar de lieve, mooie en grappige kaartjes die ik van vrienden en familie ontvang doen mij goed. Ik ben me bewust dat ik slecht ben in reageren, voornamelijk via de post (kost me een vermogen om iedereen terug te schrijven =( ). Maar wees gerust, ik waardeer het contact enorm en als de postbode iets in mijn brievenbus heeft achtergelaten voor mij dan verschijnt er een lach op mijn gezicht voor de rest van de dag, de kaarten worden voor gedurdende tijd uitgestald en familie hier zal erover horen. Het is post; het is bericht; van thuis, mijn thuis; van het bekende en het gewone leven, het leven dat ik ken en begrijp.
Dus bij deze, bedankt allemaal!

Ik heb begrepen dat het soms te lang is, wat ik me goed kan voorstellen, dus zal kijken of ik mijn updates beknopter kan maken ;)
Voor mij is dit een makkelijke manier om iedereen weer even mee te laten genieten van mijn ongewone, gewone leven hier, hoe narcistisch dat ook klinkt. Daarnaast helpt het schrijven van deze emails mij ook om dingen van mij af te schrijven, zie het als een dagboek. Het creeert rust. Het is ieder voor zich, de email verschijnt, lees het, skim het, bestudeer het of laat het. Het is aan jou. En ik realiseer me dat het erg veel 'Claudia' is, email mij gerust terug met je eigen ervaringen, belevenissen en je leven. Ik vind het oprecht alleen maar leuk om te lezen en het bij te houden!


Komt ie, komt ie dan he:

De laatste email was alweer ruim 4 maanden terug, kan niet geloven hoe snel de tijd gaat. Lijkt niet eens zo lang geleden.
Toentertijd was het lente, ondertussen is de zomer alweer bijna voorbij ;) 1 maart is het herfst.
De zomer is de laatste paar weken pas echt zomer. December en tot halverwege januari was het een rotzomer, storm, wind, regen, baaldagen. Nu is het heet, benauwd en klagen we dat het te droog is ;)

Een paar weken nadat Amber en Sietse hun eigen weg zijn gegaan (en zich hebben verloofd, gefeliciteerd!), kwam Pieter (neef) aan in NZ. Zijn vriendin Yvon was voor werk in NZ en ze besloten na haar werkzaamheden een aantal weken rond te reizen in NZ (slim). Pieter kwam naar Hamilton en ik heb hem meegenomen voor een wandeling naar de Blue Spring in Putaruru. Het was bewolkt, maar prima temperatuur. Heel gezellig gehad, mooie wandeling en mooi eindpunt. Ik realiseerde me hoe fijn het is om familie over de vloer te hebben. Het is een stukje thuis voor korte duur en ondanks dat ik niet eenzaam ben, voelde ik me minder eenzaam. Heel gek. Een paar dagen later heb ik Pieter en Yvon in Rotorua opgezocht (geothermisch, naar zwavel stinkend dorp/stad). Hier hebben we een boswandeling van een aantal uur gemaakt. Was super om ook Yvon te zien en lekker actief bezig te zijn. Hele leuke dagen gehad met hun en heel leuk om ook in de volgende dagen en weken foto's van hun reis te krijgen. Enorm gewaardeerd, dank jullie :) Ook Chae is fan van Pieter en op mijn beurt vond ik het prettig dat hij zo meer familie leerde kennen.

Weer een aantal weken later was het tijd voor mij om naar het congres over Trauma en Anesthesie te gaan in Wellington.
Nou dit was een mega succes. Ik sliep samen met Moni in een luxe kamer die we toegewezen hadden gekregen omdat we bereid waren samen in 1 kamer te gaan.
Lisa sliep in een ander hotel, omdat zij een spreker op het congres was. Het verliep prima, we waren alle 3 heel goed op elkaar aangewezen. Vooral Moni en ik waren 2 handen op 1 buik en het heeft een nog sterkere vriendschap met haar gecreeerd dan die ik al had.
Dag 1 kwamen we aan en Lisa en Moni probeerde me bang te maken voor de vlucht, want Wellington heeft een hele korte landingsbaan en heel veel wind, dus dat kan nog weleens een ruige landing zijn. Nou...ik heb daar dus niks van. Gaat het mis, dan gaat het mis, niets dat ik eraan kan veranderen. Uiteindelijk zat ik naast een hyperventilerende en in mijn hand knijpende Moni die doodsbang is voor vliegen ;)
Wellington was regenachtig en wat doe je dan als vrouw...je wordt warm in winkels....kledingwinkels. Flink geshopt dus.
's Avonds lekker wijntje gedaan in het hotel en Raj (manager van het ziekenhuis naast ons ziekenhuis en de man die mij voor deze baan heeft aangenomen) bracht een pizza naar ons hotel. Lekker aangeschoten en gelachen.
Het congres was soms heel interessant en sloeg soms enorm de plank mis. Maar aantal hele interessante onderwerpen.
Na dag 1 zijn we naar het wereldberoemde Te Papa museum geweest, waar een expositie voor de anesthesiologen was. Daarna uit eten met de anesthesiologen. Moni en ik zijn daarna nog in de stad even wat wezen drinken met 2 anesthesiologen. Dat waren al mijn 2 favorieten, nu helemaal. Wat een top mensen. Hilarisch.
Dag 2 sloot af met een gala. Hier waren ook de afgevaardigden van de firma's. Afgevaardigden van firma's hebben credit cards van de zaak, credit cards van de zaak betekent alcohol...veel alcohol. Super duper avond gehad. In het kort: gelachen, gekletst, te veel gezopen, met taxi naar hotel, want we liepen terug in verkeerde richting, Moni ging languit in de hotelgang voor de kamerdeur, 4 uur in bed en 7 uur 's ochtends weer op, heel veel water de volgende dag en jezelf door de dag heen worstelen.
Dag 3 hebben we de All Blacks gespot die een huldiging hadden na het winnen van de Rugby World Cup.
En ben ik naar het hotel van Lisa gegaan en Moni naar haar broer en dag 4 heb ik de hele dag Wellington doorlopen met Lisa. Botanical gardens (prachtig), cable car (mooi uitzicht), government buildings/bee hive (interessant). Onwijs leuke stad, zou er zo kunnen wonen. Deed me veel denken aan Nederland eigenlijk. Hogere gebouwen, water in de stad, gezellig.
Al met al een zeer succes, top vrienden en gelukkige herinneringen aan overgehouden.

Helaas na het congres was het toch weer tijd voor serieuzere zaken. Mijn registratie examen. Niet heel veel steun gehad vanuit het management hier, onder het mom van: ah het lukt je toch wel, komt wel goed. Dus veel in mijn vrije tijd gedaan en elke dag 2 uur eerder op werk aankomen om maar casussen te oefenen.
Planning van mijn manager was zo ruk dat de hele dag in de soep liep en de hij eigenlijk voor schut stond bij de Medical Science Council, iets wat ik al had zien aankomen. Ergste was dat het zijn schuld was, maar ik dus het programma niet goed kon uitvoeren en ik alleen maar nerveuzer werd. Tot het punt dat het me eigenlijk niet meer kon schelen en ik gewoon mijn werk deed.
De vragen die ze stelden waren heel erg pittig, achteraf bleek dat ze me aan het uittesten waren, hoe ver ze konden gaan met hun vragen. Veel verder dan ze hadden verwacht bleek. En ik maar denken dat ik het verknoeide. Met vlag en wimpel geslaagd. Ik wacht nu alleen nog op mijn loonsverhoging.
Ben gelijk officieel op het rooster gezet en doe nu dus mijn eerste nachtdienst, terwijl ik dit type. Blijkbaar mogen we niet slapen hier (iedereen mag slapen, behalve verpleegkundigen en OK-personeel), en als ze je zien slapen is het direct ontslag. Maakt niet uit dat we niks doen. Blijkbaar hebben ze liever oververmoeid personeel naast een bijna dooie staan dan een uitgerust personeelslid. Dus ik ben mijzelf aan het wakker houden ;)
Blijkbaar slapen de meeste mensen wel een paar uurtjes, maar ik wilde het niet uitproberen op mijn eerste nacht.
Verder merk je op werk steeds meer de onenigheden, de issues en problemen die mensen hebben met elkaar. Nog steeds hele vriendelijke en leuke collega's, maar ik krijg steeds meer mijn voorkeuren en ik merk steeds meer wat mensen bedoelen met dingen die niet kloppen of die gaan zoals ze gaan en de politieke spelletjes die het management speelt (het spreekwoordelijke: ze gaan over lijken), wat je soms de haren uit je hoofd doet trekken van frustratie. Ook dat is dus internationaal niets anders.


December was feestmaand. Kerst is een big thing hier en vanaf begin December beginnen de kerstfeestjes al.
Ik probeerde stug vast te houden aan 'kerst na sinterklaas'. Hier wordt de boom traditioneel opgetuigd op 1 December. Ik was te lui en heb helemaal geen boom opgezet. Mede omdat ik geen zin had, hem elke dag te moeten heroptuigen omdat er een kat in klimt.
Ik heb dus volgens Nederlandse traditie eerst Sinterklaas gevierd en wel met mijn lieve vriendinnen uit Leiden. Lekker op de Skype erbij, met cadeau en gedicht en al. Super gezellig en ik voelde me echt onderdeel van de groep. Erg gelachen, ondanks dat ik net mijn bed was uitgerold. Dank jullie wel lieverds!
Ik heb een selfie stick gekregen van die lieve goede Sint, wat zeker van pas komt en al aardig wat keren heeft geklikt.

Voor de kerst werd ik door Chimay verrast met een onverwacht berichtje toen ik vroeg wat ze wilde hebben voor kerst. Ze vroeg om een rompertje. Kwartje viel meteen en ondanks dat ik op werk was, heb ik haar gelijk gebeld. Ik mag het nu dan ook lekker van de daken schreeuwen ondertussen, Chimay is zwanger van haar eerste spruit en alles gaat goed! Ze voelt zich niet elke ochtend even fantastisch, maar wat een top nieuws! Enorm k*t dat ik het nu niet van dichtbij kan meemaken en erbij kan zijn, maar het maakt me niet minder trots. Ik zorg wel dat het kind in het geheugen heeft gegroefd wie ik ben! Zomervakanties vanaf 4 jaar oud zijn bij tante Claudia :P
Maar serieus Steef en Chim, zo ontzettend blij voor jullie! :)

Kerst en Boxing Day heb ik beide dagen gewerkt. De eerste dagen in een periode van 2 weken dat het iets minder druk was. De weken voor kerst worden de mensen gestoord hier. Het hele land wordt gek en daardoor kunnen ze nog slechter rijden dan ze al doen. Ongeluk na ongeluk en ik weet niet eens meer hoeveel trauma's we gedaan hebben, maar op een gegeven moment kreeg ik van Chae al smsjes met wat voor trauma hij aankwam kakken en wat ik dus op de tafel kon verwachten (geen grap). Het was bizar. Zelfs ik, trauma idioot, was er wel even behoorlijk klaar mee.
Met werk zijn we halverwege december uit eten geweest en wezen stappen als een kerstuitje.
Kerst zelf was erg gezellig op werk eigenlijk, iedereen had eten meegenomen en er hing een gezellige sfeer. Tot een uur of 3 regende het buiten, maar zodra ik werk verliet kwam de zon naar buiten en die bleef. Was heerlijk.
Lekker relaxt gegeten bij Chae zijn ouders en de overgebleven cadeaus uitgepakt. De helft hadden ze al uitgepakt toen ik nog aan het werk was, iets wat ik toch een beetje ongezellig vond en in Nederland niet snel meemaak. Toch opgegroeid met het samen uit, samen thuis en gezelligheidsmoraal. Maar goed, ook dat went wel weer denk ik dan maar.
Oud en nieuw hebben we eigenlijk niets gedaan. In die periode waren we allebei vrij en zijn we een paar dagen lekker erop uit geweest. Ik had een spiegelreflexcamera gekocht een paar weken eerder en die lekker uitgeprobeerd. 's Avonds naar een hoger punt in Hamilton gereden en het vuurwerk bekeken. Een moment dat ik toch altijd even aan thuis moet denken.

Januari is eigenlijk voorbij gevlogen. Weer werd langzaamaan beter, eerste helft heeft het eigenlijk alleen maar geregend. Daarna was het opens bloedheet.
Februari begon met een dagje weg met een groep vrienden (verpleegkundigen) naar Karangahake Gorge. Wandeling gemaakt in de prachtige valley en daarna doorgereden naar Bowentown (een strand naast Waihi Beach). Jessica en ik moesten 's avonds weer terug omdat we plannen hadden op zondag, maar overdag dus gewandeld en lekker op strand gelegen en in de zee gezwommen en 's avonds foto's gemaakt met de hele groep en de miljoenen sterren bewonderd (bijzonder).

Vorige week hadden Chae en ik een bruiloft van een vriendin (Gita). Voor beide hun 2e huwelijk. De ceremonie en receptive (dat is hier eten en feest) werden gedaan in de achtertuin van een vriendin van haar. Prachtige tuin. Heel bijzonder om een kiwi bruiloft mee te maken. Het stel vertrekt niet als eerste, maar de gasten gaan langzaam een voor een weg. En het is bijzonder dat het gewoon in iemands achtertuin kan. Heel casual. Was best gezellig.

Afgelopen week zijn Chae en ik naar Hahei geweest, strandplaats in Coromandel Peninsula. Prachtige bochtige weg met fenominale uitzichten. Vanmiddag teruggekomen. Heerlijk op het strand gelegen en gezwommen en ik heb mijn nieuwe surfboard uitgeprobeerd. Beetje met mijn camera gespeeld en foto's geprobeerd te maken. En lekkere lange strandwandeling gemaakt. Was heerlijk om er even samen op uit te gaan.

Ik fiets steeds meer. Ik heb een nieuwe fiets gekocht, want heb een ongeluk gehad met de fiets van Chae. Ik reed op een voorrangsweg, met mijn knalroze shirt. En een automobilist zag mij niet en trok op uit de zijstraat. Hierdoor moest ik remmen en vloog ik over de kop met mijn fiets en belandde ik half onder de auto. Allemaal niet heel ernstig, had wat schaafwonden en was behoorlijk blauw aan de linker kant. Politie erbij (procedure hier als iemand minimaal gewond is, is dat de veroorzaker binnen 24 uur een melding maakt bij de politie) en ze wilden zelfs een ambulance bellen, wat ik gelukkig heb kunnen voorkomen. De vrouw sprak geen woord Engels, behalve: 'No police, no police. We tell police you just fell.' Waarop ik dacht, misschien toch wel fijn als de politie komt ;)
Chae heeft me opgepikt, terwijl ik nog zoiets had van, nou ik kan best naar huis fietsen. Toen de adrenaline beetje wegebde, was het maar goed ook, want alles deed zeer en met name mijn linker arm.
De volgende dag gewoon naar werk gegaan, opgehaald door een collega, want mijn linker arm daar kon ik niet mee rijden. Wat zeggen ze op werk: 'ja zo hebben we niks aan je, waarom kom je uberhaupt?'
Bedankt mensen, dacht dat jullie slecht in personeel zaten...ik kan prima werken met mijn rechter arm en ik heb ook nog een functionerend brein (dankzij mijn helm die hier verplicht is). Dus die stuurde me naar de eerste hulp voor een medische goedkeuring en uiteindelijk heb ik de hele dag versleten in een kliniek waar ik met ambulance (aka Chae) naar toe ben getransporteerd :S
Al met al heb ik een bursitis in mijn linker arm. Ik heb ondertussen een corticosteroid injectie in mijn schouder gehad, want fysio deed niet veel. De pijn is een stuk minder, mag mijn arm nog steeds niet volledig belasten. Ik hou me daar niet altijd aan en dan voel ik het ook echt. Meest frustrerende is dat ik dezelfde pijn nu ook aan mijn andere schouder heb soms. Maar blijkbaar is dat niet ongewoon, aangezien alle belasting nu met de andere arm gedaan wordt. Maar goed, overleven we ook allemaal wel weer.
Ondertussen doe ik eigenlijk alle boodschappen ondertussen op mijn super coole kleurrijke fiets en fiets paar keer per week naar werk
(nu het nog kan, want het wordt alweer later licht). Krijg regelmatig complimenten haha. Maar het is vooral fijn te weten dat ik opval en ik niet over het hoofd gezien wordt.


Met Chae is alles goed verder. Hij is maanden geleden geholpen aan zijn compartiment syndroom in zijn benen en dat gaat nu heel goed, maar heeft nu shinsplints (ofzo) in beide benen wat heel lang kan duren voordat het over is :( Dus vollop fysio en hopelijk kan hij over een aantal maanden dan echt pijnloos hardlopen.
Hij blijft een schat, let op me en doet er alles aan om mij thuis te laten voelen.
Vijf februari was hij jarig en was voor het eerst in bijna 4 jaar dat ik zijn verjaardag met hem kon vieren. Dus dat was ook wel eens fijn ;)

Keesie gaat super. Wordt met de dag ondeugender en heb ik vorige week van het dak moeten tillen, omdat hij niet meer eraf durfde (waarom hij er in hemelsnaam op sprong is me een raadsel). Die andere kat hebben we nu al een tijdje niet meer gezien, maar dat zeggen we altijd en dan valt hij aan, dus we houden ons hart vast. Kees gaat in ieder geval zelf de achtertuin in en is verslaafd aan buiten zijn. Hij gaat steeds meer op ondekkingsreis en vertikt het soms om terug te komen :/ Zelfs het dak is onveilig, waar ik hem vervolgens vanaf moet halen omdat hij het zelf niet durft.vb

En verder aan sociaal contact geen gebrek, regelmatig lunch, etentjes, filmpjes enz met vrienden, collega's en familie. En de regelmatige skype sessies met vrienden en familie thuis die me geinformeerd houden en ik zeer waardeer. Altijd heel fijn om gewoon lekker Nederlands te kletsen met mensen die je al zo lang kent. Schroom niet om te appen of welke andere manier dan ook contact met me te zoeken of gewoon te bellen (viber, facetime, whats app, facebook messenger, skype), altijd gezellig!

En dat is het wel een beetje voor nu :)


Zoals ik eerder vermeldde zou ik heel graag weer voor een aantal weken naar Nederland komen om iedereen weer even te zien enz.
Het plan was om mei-juni terug te komen samen met Chae. Helaas hebben we dit moeten uitstellen :(
Ik kreeg ten eerste geen vrij, dit omdat ik niet genoeg vrije uren heb. In NZ bouw je in een jaar tijd je vakantie uren op. Je krijgt ze niet direct zodra je begint met werken. Maar zodra ik de uren die ik vrij wil, aanvraag, moet ik die hoeveelheid uren ook al hebben. Ik kwam niet aan die uren, dus konden ze mij geen vrij geven. Daarnaast is het financieel momenteel gewoon nog niet haalbaar. Het kost ons teveel, zeker nu mijn visum meer heeft gekost dan verwacht.
Ik had een residence visum aangevraagd die initieel was afgekeurd/uitgesteld, omdat we niet aan het criterium voldeden dat we 12 maanden samen woonden. Volgens ons kwamen we er wel aan, maar de tijd die we apart hadden geleefd (2 jaar) was langer dan de tijd dat we samen waren en daarom was het visum uitgesteld. Dus in maart kunnen we extra bewijs aanleveren en dan krijg ik het visum zeer waarschijnlijk wel. Dit is een visum voor 2 jaar.
Echter, mijn huidige visum verloopt in 4 maart. Dus voor de tussentijd moest ik een heel nieuw werk visum aanvragen. Deze kreeg ik binnen 2 dagen geaccepteerd, dus ik mag in ieder geval weer blijven tot januari 2017. Maar dit alles kostte dus ruim twee keer zoveel dan 1 visumaanvraag en er zullen nog kosten volgen.

We balen er enorm van (zelfs Chae), maar we hopen dus een ander moment zeker te komen. De vooruitzichten nu wijzen op een terugkomst halverwege 2017, maar hopelijk is er eerder iets te boeken voor ons.
Wel kan ik met heel veel vreugde melden dat mijn ouders hard bezig zijn met het zoeken naar tickets voor december 2016. Kan niet wachten om ze te laten zien waar we wonen en natuurlijk de wonderen van NZ van dichtbij mee te laten maken.


Heel veel liefs en tot mailens, schrijvens, bellens.

Dikke kus
Claus